Rzecznik dyscyplinarny radców nie jest organem administracji
Paweł Sikora 08-10-2014, ostatnia aktualizacja 08-10-2014 13:00
Rzecznik dyscyplinarny radców prawnych nie jest organem administracji, a działania przez niego podejmowane nie podlegają kontroli sądowoadministracyjnej – stwierdził w wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie.
Radca prawny wystąpił do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ze skargą na bezczynność Rzecznika Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych, wraz z wnioskiem o wymierzenie organowi grzywny.
WSA jednak 10 października 2014 roku postanowił odrzucić skargę z uwagi na jej niedopuszczalność. Przypomniał, iż zgodnie z ustawą Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, sądy te sprawują kontrolę działalności administracji publicznej, poprzez orzekanie w sprawach skarg na decyzje administracyjne, postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty. Ponadto oceniają skargi na pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego, wydawane w indywidualnych sprawach, akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej, a także na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania.
Ponadto sądy administracyjne orzekają także w przypadkach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę i stosują środki określone w tych przepisach.
WSA zwrócił uwagę, iż dopuszczalność skargi na bezczynność uzależniona jest przede wszystkim od ustalenia, czy sprawa, której bezczynność dotyczy ma charakter sprawy z zakresu administracji publicznej i podlega kognicji sądu administracyjnego. Tymczasem postępowania w sprawach dyscyplinarnych podlegają kognicji sądu administracyjnego tylko w przypadku, gdy przepisy szczególne tak stanowią. W przypadku radców prawnych, zasady prowadzenia postępowania dyscyplinarnego zostały uregulowane w ustawie o radcach prawnych.
Sąd przypomniał, że postępowanie dyscyplinarne wszczyna się odpowiednio na wniosek rzecznika dyscyplinarnego, który jest oskarżycielem przed okręgowym sądem dyscyplinarnym lub Głównego Rzecznika Dyscyplinarnego, który występuje w roli oskarżyciela przed Wyższym Sądem Dyscyplinarnym. Rozstrzygnięcia sądu dyscyplinarnego zapadają w formie orzeczeń albo postanowień.
Od orzeczeń okręgowych sądów dyscyplinarnych przysługuje odwołanie do Wyższego Sądu Dyscyplinarnego, a od orzeczenia wydanego przez Wyższy Sąd Dyscyplinarny, w drugiej instancji, przysługuje kasacja do Sądu Najwyższego.
Zdaniem WSA, analiza treści tych przepisów wyraźnie wskazuje, iż ustawodawca nie przewidział możliwości sprawowania kontroli nad postępowaniem dyscyplinarnym przez sądy administracyjne. Rzecznik dyscyplinarny nie jest więc organem administracji, a działania podejmowane przez niego nie mieszczą się w katalogu aktów, które podlegają kontroli sądowoadministracyjnej (III SAB/Kr 77/14).
Wyrok jest nieprawomocny. Przysługuje na niego skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego.